زائران باید 3 روز پیاپی به مدت 8 ساعت پیاده‌روی کنند. قطعا این کار حتی برای کسانی که اهل ورزش و پیاده‌روی هستند هم سخت خواهد بود، بنابراین لازم است زائرانی که پیاده به زیارت امام‌حسین(ع) می‌روند چند نکته را رعایت کنند.
مهم‌ترین نکته در پیاده‌روی داشتن کفش مناسب است. کفش مناسب پیاده‌روی باید حتما کفش کتانی مخصوص پیاده‌روی باشد و ترجیحا بند داشته باشد تا در مواقعی که پاها دچار تورم و آماس می‌شوند بتوان بندهای آن را شل کرد تا فشار کمتری به پاها وارد شود. کفش کتانی نباید زیره نازکی داشته باشد و ارتفاع پاشنه آن باید حداکثر 3 سانتی‌متر باشد. افرادی که دچار صافی کف پا هستند بهتر است با نظر متخصص ارتوپد از کفی‌های مناسب داخل کفششان استفاده کنند.
اگر برای این سفر کفش نویی خریداری کرده‌اید، برای اطمینان از اینکه پایتان را نمی‌زند، باید تا قبل از سفر آن را بپوشید و راه بروید. استفاده از دمپایی و صندل که عراقی‌ها بیشتر از آن استفاده می‌کنند، کار اشتباهی است زیرا امکان زخمی شدن پاها زیاد است، به‌خصوص اینکه وقتی پاها دچار تورم و آماس می‌شوند فرد ممکن است متوجه زخم‌های پایش نشود.
ضمن اینکه پاها مرتب در دمپایی حرکت می‌کنند در نتیجه هم فرد خیلی زود خسته می‌شود و از ادامه پیاده‌روی بازمی‌ماند و هم حرکت زیاد پاها در دمپایی باعث ایجاد زخم به‌خصوص در ناحیه انگشتان پا می‌شود. افرادی که به بیماری‌های زمینه‌ای مبتلا هستند و پزشک به هر دلیلی آنها را از پیاده‌روی طولانی منع کرده، باید از انجام این کار صرف‌نظر کنند. به عنوان مثال افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی یا آرتروز بسیار پیشرفته زانو، مبتلایان به دیسک‌های کمری که دچار فتق شده و پزشک به دلایلی هنوز تصمیم به عمل نگرفته و صبر کرده تا روش‌های دیگر را آزمایش کند و... نباید با پای پیاده به کربلا بروند. اگر به هیچ‌وجه آمادگی راه رفتن‌های طولانی را ندارید، حتی اگر تنومند و قوی باشید، با 3 روز پیاده‌روی طولانی‌مدت دچار آسیب‌های جدی خواهید شد، بنابراین افرادی که قصد پیاده‌روی نجف تا کربلا را دارند باید حتما آمادگی قبلی و سابقه پیاده‌روی‌های طولانی را داشته باشند.
بهترین کار برای این گروه افراد آن است که قسمت‌هایی از مسیر را سواره و قسمت‌هایی را پیاده طی کنند تا کمتر دچار آسیب شوند. افرادی که با پیاده‌روی‌های کوتاه دچار درد کمر و درد زانو می‌شوند قطعا نمی‌توانند مسیر 80 کیلومتری نجف تا کربلا را پیاده بروند. در پیاده‌روی طولانی، پاها به شدت تحت تاثیر قرار می‌گیرند.
این مساله در افرادی که مشکل‌هایی در پاهایشان دارند مثلا دچار صافی کف پا، هالوکس‌والگوس، خار پاشنه و... هستند یا کفش مناسبی پا نکرده‌اند بیشتر دیده می‌شود. درد و فشار در پا به ترتیب در کف پا، مچ، زانو، لگن و کمر بروز می‌کند، اما درد افرادی که سابقه کمردرد و دیسک کمر دارند ابتدا از کمرشان شروع می‌شود. کسانی هم که سابقه دردهای زانو دارند ابتدا دچار زانودرد می‌شوند و بعد قسمت‌های دیگر بدنشان درگیر درد خواهد شد.
به عبارت دیگر، تمام مفاصلی که به نوعی تحمل وزن را بر عهده دارند، هنگام پیاده‌روی طولانی در معرض آسیب و فشار قرار می‌گیرند. لازم به ذکر است درد عضلات و اندام‌ها به تنهایی خطرناک نیست اما اگر با علائم دیگری همراه باشد از نظر ما اهمیت پیدا می‌کند. مانند خواب رفتن پاها و دردهای انتشاری مثلا دردی که از کمر شروع می‌شود و تا مچ پاها ادامه دارد یا دردهای شدیدی که فرد نمی‌تواند بایستد یا راه برود. بهترین کار برای تسکین درد برطرف کردن علتی است که باعث ایجاد آن شده بنابراین خوردن مسکن‌های مختلف برای از بین بردن درد کار درستی نیست و توصیه نمی‌شود. اگر دردی نیاز به درمان دارویی داشته باشد حتما باید با نظر پزشک و داروهایی که تجویز می‌کند درمان شود. در این شرایط بهتر است از پایگاه‌های پزشکی موجود در مسیر کمک بگیرید و از ادامه پیاده‌روی صرف‌نظر و از وسایل نقلیه موجود استفاده کنید.
بسیاری از افراد هم مشکل زمینه‌ای خاصی ندارند اما به هر حال طی مسیر پیاده‌روی دچار درد و فشار در پاهایشان می‌شوند. برای کاهش درد و فشار پاها می‌توانید از ماساژورهایی که داوطلبانه در مسیر حضور دارند برای ماساژ پاهایتان کمک بگیرید. ماساژ پاها باعث می‌شود خونرسانی تقویت شود و خستگی را کاهش دهد. همچنین می‌توان هنگام استراحت در موکب‌ها، پاها را بالاتر از سطح بدن قرار داد تا ورمشان کاهش پیدا کند. در صورت خستگی پاها به‌خصوص هنگام ماساژ می‌توانید از روغن زیتون که به فراوانی در طول مسیر در دسترستان هست استفاده کنید.
